Ντανίλοβιτς στο Gazzetta: «Δεν υπήρχε καλύτερο δίδυμο στην Ευρώπη από εμένα και τον Τζόρτζεβιτς»!

Για τη γενιά που μεγάλωσε με το δίλημμα Σάσα Ντανίλοβιτς ή Κάρλτον Μάγιερς, είναι ενδεχομένως δύσκολο για κάποιον να σας συνηθίσει σε αυτή τη θέση. Με κοστούμι και γραβάτα στον ρόλο του προέδρου…
«Σταμάτησα το μπάσκετ πριν από 22 χρόνια. Έχουν περάσει ήδη πάνω από δυο δεκαετίες από τότε που έπαιξα μπάσκετ για τελευταία φορά. Αν το καλοσκεφτείς, η ζωή μου στο γήπεδο τελείωσε τον περασμένο αιώνα! Μιλάμε για πολύ καιρό, έτσι; Έγιναν πολλά πράγματα από τότε και μετά. Η καριέρα του παίκτη τελείωσε εδώ και καιρό και την έχω αφήσει πίσω μου».

Πόσο καιρό σας πήρε για να συνηθίσετε αυτόν τον νέο ρόλο;
«Από την πρώτη στιγμή που σταμάτησα το μπάσκετ! Αποσύρθηκα στην Κίντερ και έπειτα από πέντε μέρες ήλθα στην Παρτιζάν (σ.σ. ανέλαβε χρέη αντιπροέδρου τον Οκτώβριο του 2000 μαζί με τον Ζάρκο Πάσπαλι και τον Ντράζεν Νταλιπάγκιτς υπό την προεδρία του Βλάντε Ντίβατς). Δεν ήξερα τίποτα. Έπρεπε να μάθω από την αρχή. Και η αλήθεια είναι πως έμαθα γρήγορα. Εν τέλει, έμεινα στην Παρτιζάν για 15 χρόνια…».

Τελικά τι είναι πιο δύσκολο; Να κουμαντάρει κανείς μια ομοσπονδία με την παράδοση της Σερβίας ή να καρφώνει μπροστά σε έναν παίκτη που έμεινε στην ιστορία ως το Θαύμα της Φύσης στο Ευρωμπάσκετ της Αθήνας;
«Υπάρχουν δυσκολίες σε ό,τι κάνεις. Αν φυσικά θες να το κάνεις σωστά, αν νοιάζεσαι και αν βάζεις συναίσθημα. Σε αυτές τις περιπτώσεις νιώθεις την πίεση, νιώθεις τα πάντα. Αν όμως κάνεις μια δουλειά απλώς για να την κάνεις, τότε κάνε κάτι άλλο. Δεν μεγάλωσα έτσι. Δεν σκέφτηκα ποτέ μου έτσι. Σίγουρα είναι δύσκολο να κουμαντάρεις την ομοσπονδία. Είναι επίσης δύσκολο να διοικείς μια ομάδα όπως η Παρτιζάν. Και οι δυο δουλειές έχουν θετικά και αρνητικά. Το πιο εύκολο κομμάτι είναι να είσαι παίκτης. Σε αυτή την περίπτωση μπορείς να αποφασίσεις για πολλά πράγματα. Αν όμως λειτουργείς σαν παράγοντας, υπάρχουν πράγματα που δεν εξαρτώνται από εσένα».

Ο τρόπος που μεγαλώσατε έπαιξε ρόλο και στον τρόπο που χτίσατε χαρακτήρα; Ο Σάσα Ντανίλοβιτς έπρεπε να γίνει ο σκληρός της υπόθεσης για να επιβιώσει;
«Η αλήθεια είναι ότι είχα υπέροχα παιδικά χρόνια. Πολύ όμορφα. Δεν μου έλειψε τίποτα. Η οικογένειά μου δεν ήταν πλούσια, αλλά όχι και φτωχή. Το να μεγαλώνεις όμως στους δρόμους του Σαράγιεβο στα 70s και τα 80s δεν ήταν εύκολο. Έπρεπε να αποδείξεις τον εαυτό σου με κάποιο τρόπο. Και αυτός ο τρόπος ήταν το μπάσκετ».

Τι ήταν λοιπόν η Παρτιζάν του Ζέλικο Ομπράντοβιτς; Εκείνη η παρέα από παιδιά 21-22 ετών που τρομοκράτησε την Ευρώπη το 1992;
«Ήμασταν η πιο νέα ομάδα. Κανείς δεν περίμενε τίποτα από εμάς, κανείς δεν μας έδινε τύχη! Είχαμε μαζί μας τον προφέσορα Νίκολιτς, τον κόουτς Ομπράντοβιτς, γενικώς ήμασταν μια υπέροχη παρέα που έδινε τα εντός έδρας ματς στη Φουενλαμπράδα. Δεν υπάρχουν λόγια για να ευχαριστήσω εκείνους τους υπέροχους ανθρώπους στην Ισπανία που μας αγκάλιασαν όσο είχαμε το εμπάργκο. Θα τους ευγνωμονώ για πάντα. Μας είδαν σαν παιδιά που είχαν πολλές δυσκολίες στην πατρίδα τους και δεν έπρεπε να τιμωρηθούν με αυτόν τον τρόπο. Από κει και πέρα, ήμασταν πεινασμένοι για νίκες! Όσον η χρονιά προχωρούσε, τότε μόνο κάποιοι άρχισαν να σκέφτονται πως αυτά τα πιτσιρίκια μπορεί να πετύχουν κάτι καλό. Τερματίσαμε τέταρτοι στον όμιλό μας, κερδίσαμε στην Μπολόνια, πήγαμε στο Final 4 και τα υπόλοιπα είναι ιστορία».

Υπήρχε καλύτερο δίδυμο στην Ευρώπη από το Τζόρτζεβιτς - Ντανίλοβιτς;
«Όχι! Σίγουρα όχι! Ο Σάσα και εγώ ήμασταν οι καλύτεροι γκαρντ στην Ευρώπη. Τόσο απλά… Πραγματικά τόσο απλά… Πολλά ειπώθηκαν μετά από χρόνια. Πολλά από αυτά δεν τα θυμάμαι πλέον για να είμαι ειλικρινής. Μιλάμε για το 1992, ήμουν 21 χρονών, τώρα είμαι 51, σχεδόν 52. Το μόνο πράγμα που είμαι σίγουρος είναι πως ο Τζόρτζεβιτς και εγώ ήμασταν οι καλύτεροι γκαρντ στην Ευρώπη»!

Και τι ήταν αυτό που έκανε τον Ντανίλοβιτς να παίζει στα όριά του; Να βγαίνει στο γήπεδο και να παίζει με τη βελόνα στο κόκκινο;
«Απλώς έτσι μεγάλωσα! Έκανα προπόνηση 6-7 ώρες τη μέρα όμως δεν μπορούσα να παίξω για δυο χρόνια, από τα 16 ως τα 18 μου. Στη Γιουγκοσλαβία υπήρχε ένας κανονισμός που έλεγε πως δεν μπορείς να πας από τη μια ομάδα στην άλλη χωρίς τη συγκατάθεσή της. Έπρεπε, λοιπόν να σταματήσω το μπάσκετ για έναν χρόνο για να έχω αυτό το δικαίωμα όμως με τιμώρησαν με ακόμα μια χρονιά αποκλεισμό! Χωρίς λόγο! Τότε η ομάδα μου ήταν η Μπόσνα Σεράγεβο και περίμενα δυο χρόνια για να παίξω στην Παρτιζάν. Έκανα ατελείωτες προπονήσεις μέχρι να παίξω τελικά στην πρώτη ομάδα. Ήμουν δυο χρόνια στην αναμονή! Αυτό σημαίνει πόσο πολύ αγαπώ αυτό το κλαμπ».

Πώς ήταν ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς σαν rookie προπονητής;
«Όπως έπρεπε να είναι. Δεν ήμασταν πια συμπαίκτες. Πλέον ήταν ο προπονητής μου και βρήκε αμέσως τον τρόπο να ισορροπεί στο γεγονός πως μέχρι πριν από μερικές μέρες ήταν συμπαίκτης μας. Επίσης, πήρε μεγάλη βοήθεια από τον προφέσορα Νίκολιτς. Όπως σου είπα, η συμπεριφορά του ήταν όπως έπρεπε να είναι. Κανείς ποτέ δεν είχε πρόβλημα μαζί του. Θα σου πω κάτι. Όταν έπαιζα με τον Ζέλικο ήμουν παιδί και εκείνος ήταν ήδη ένας ώριμος παίκτης. Πάντα είχε αυτή τη συμπεριφορά απέναντί μου. Ήταν ο μεγαλύτερος αδελφός μου! Και το έδειχνε με τον καλύτερο τρόπο».

Ήταν επίσης ένας καλός λόγος για να δίνετε και τη ψυχή σας στα μεγάλα παιχνίδια;
«Θα το έκανα για οποιονδήποτε και αν ήταν προπονητής μου! Αν παίζεις για έναν προπονητή που είναι φίλος σου και ήσασταν συμπαίκτες, τότε είναι λογικό να παίζεις με περισσότερο νεύρο, με περισσότερη ένταση και περισσότερο συναίσθημα. Σε κάθε περίπτωση όμως, παίζεις για ένα κλαμπ. Δεν παίζεις για έναν άνθρωπο. Αν το αξίζεις, θα πάρεις την ευκαιρίες σου. Η αλήθεια είναι πως με τον Ομπράντοβιτς έπαιζα με περισσότερο πάθος».

Η κόντρα με τον Κάρλτον Μάγιερς για τον θρόνο της Μπολόνια πέρασε στη σφαίρα του μύθου. Τι έκανε αυτή την κόντρα τόσο ξεχωριστή και ιντριγκαδόρικη;
«Θα σου κάνω εγώ μια ερώτηση… Τι κάνει ξεχωριστό το Παναθηναϊκός - Ολυμπιακός; Τι κάνει ξεχωριστό το Παρτιζάν - Ερυθρός Αστέρας; Η Μπολόνια θα είναι πάντα η Basket City. Είχαν τρομερή ομάδα όμως είχαμε και εμείς τρομερή ομάδα. Η Φορτιτούντο είχε τον Μάγιερς και η Κίντερ εμένα. Ήταν το καλύτερο ντέρμπι στην Ιταλία και ένα από τα καλύτερα στην Ευρώπη. Ο Μάγιερς με έκανε καλύτερο παίκτη και εγώ έκανα καλύτερο τον Μάγιερς! Μολονότι ήμασταν δύσκολοι τύποι σαν αντίπαλοι, πλέον είμαστε πολύ καλοί φίλοι, βλεπόμαστε συχνά. Προσπαθώ να τον βλέπω κάθε φορά που πάω στην Ιταλία. Ο Κάρλτον είναι ένας φοβερός τύπος. Δεν με νοιάζει τι λένε οι άλλοι για αυτόν, αδιαφορώ! Αν δίνεις σημασία στο τι λένε οι άλλοι, θα τρελαθείς. Αν κάνεις τη δουλειά σου με ειλικρίνεια και δίνεις το 100%, αν τα έχεις βρει με τον εαυτό σου, τότε δεν σε νοιάζει τι λένε οι ηλίθιοι».

Πώς ζήσατε ό,τι έγινε στον τελικό με τη Λιθουανία στο Ευρωμπάσκετ της Αθήνας; Τις αποδοκιμασίες των Ελλήνων και το Lietuva - Lietuva στις εξέδρες;
«Ήμουν έκπληκτος… Πραγματικά! Ήξερα τι έχουν κάνει οι Έλληνες για τη Σερβία, ξέρω πως και οι δυο λαοί είμαστε ορθόδοξοι. Η αλήθεια είναι πως εκείνο το βράδυ ήμουν έκπληκτος»!

Το σχολιάσατε καθόλου μεταξύ σας;
«Δεν θυμάμαι… Προσπαθούσαμε να μείνουμε συγκεντρωμένοι στον τελικό. Από ένα σημείο και μετά όμως, μπορώ να το καταλάβω. Νικήσαμε την Ελλάδα δυο φορές, στον όμιλο και στον ημιτελικό. Μερικοί λένε πως ο Μπόρισλαβ Στάνκοβιτς έκανε αυτό, έκανε εκείνο… Ελάτε τώρα… Δεν σούταρε ο Στάνκοβιτς. Ποτέ δεν ήμουν νευριασμένος ή εκνευρισμένος με τον ελληνικό λαό για ό,τι έγινε σε εκείνο το παιχνίδι. Ερχόμουν πολλά χρόνια στην Ελλάδα για διακοπές και έχω πολλούς φίλους εδώ. Όλους τους παίκτες εκείνης της γενιάς τους θεωρώ φίλους μου. Και θα είναι για πάντα έτσι! Είχαμε εκπληκτική ομάδα, ήμασταν νέοι, παιδιά 24-25 ετών. Βασικά, εκείνη την εποχή στα 25 σου ήσουν ήδη ώριμος και… γέρος. Για να επιστρέψω στο θέμα, ήμασταν έκπληκτοι, δεν το περιμέναμε. Αλλά αυτό είναι το σπορ. Πολλοί Έλληνες μού ζήτησαν συγγνώμη για εκείνο το βράδυ. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πω είναι μόνο ένα παιχνίδι».

Τελικά οι Έλληνες αγαπούσαμε να σας μισούμε και το αντίστροφο;
«Με αθλητικό τρόπο πάντα… Να σου πω κάτι; Ούτε εγώ θα ήθελα να παίξω κόντρα στον Ντανίλοβιτς! Δεν θα μου άρεσε αν έπαιζα… εναντίον μου! Γιατί ξέρω πως ο Ντανίλοβιτς θα μου έβαζε 35 πόντους! Είμαστε παθιασμένοι άνθρωποι οι Έλληνες και οι Σέρβοι. Είμαστε άνθρωποι των άκρων… Πάμε από το ένα άκρο στο άλλο, δεν υπάρχει μέση οδός. Αν αγαπάς κάτι, θα το λατρεύεις. Αν δεν αγαπάς κάτι, θα το μισήσεις. Επαναλαμβάνω, πάντα με αθλητικό τρόπο. Σε κάθε περίπτωση, δεν είχα ποτέ πρόβλημα με την Ελλάδα. Ερχόμουν πάντα εδώ μετά από το 1995 για διακοπές».

Πώς έγινε εκείνο το τρομερό κάρφωμα μπροστά στον Σαμπόνις;
«Απλώς βρέθηκε μπροστά μου… Δεν μπόρεσε να με σταματήσει! Εκείνη τη στιγμή απλώς πήδηξα ψηλά και κάρφωσα».

Την ίδια στιγμή, ο Ζάρκο Πάσπαλι τα… άκουγε από τον κόσμο! Και μετά βρεθήκατε να τραγουδάτε έξω από το ΟΑΚΑ το «δεν θα πάρεις κύπελλο ποτέ, Πάσπαλιε, Πασπαλιέ» με το κύπελλο στα χέρια!
«Οι Έλληνες ήταν νευριασμένοι με τον Ζάρκο. Και τελικά, ήταν νευριασμένοι με όλους μας! Τώρα που το σκέφτομαι, ήταν λάθος του Ζάρκο! Αν ο Ζάρκο δεν είχε πάει από τον Ολυμπιακό στον Παναθηναϊκό, αν ήταν λίγο πιο έξυπνος όλοι θα ήταν χαρούμενοι (γέλια)! Μετά βέβαια εμείς τραγουδούσαμε "τώρα πήρες το κύπελλο Πάσπαλιε, Πάσπαλιε". Δεν έχω μιλήσει για αυτό, αλλά τώρα που με ρωτάς ναι, νομίζω πως ο Ζάρκο έφταιγε για ό,τι έγινε στον τελικό! Κανείς δεν θα μας αποδοκίμαζε αν δεν πήγαινε από τον έναν στον άλλο (γέλια)».

Εκείνη η επιτυχία της Σερβίας στο Ευρωμπάσκετ έπειτα από τον τριετή αποκλεισμό ήταν μια δήλωση προς όλους; Ότι οι Σέρβοι δεν ξόφλησαν, ότι είναι εδώ και θα είναι εδώ για πολλά χρόνια;
«Φυσικά ο Μπόρα Στάνκοβιτς βοήθησε την εθνική ομάδα να δώσουμε εκείνους τους προκριματικούς αγώνες στη Βουλγαρία. Και φυσικά πιστεύω πως αυτό ήταν το σωστό. Επειδή ακριβώς είχαμε πολλούς σπουδαίους παίκτες. Οι περισσότεροι από εμάς ήμασταν σταρ στις ομάδες που παίζαμε. Γενικώς, ήταν καλό για το μπάσκετ να παίξουμε σε εκείνο το Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στην Αθήνα. Μιλάμε για σπορ. Γιατί να υπάρχει εμπάργκο στο σπορ; Το θέμα ήταν πολιτικό, εμείς οι αθλητές δεν κάναμε κανένα έγκλημα! Ήταν οι πολιτικοί που έκαναν ό,τι έκαναν. Πιστεύω μάλιστα πως πολλοί χάρηκαν που δεν παίξαμε για τρία χρόνια! Δεν θες να έχεις ανάμεσά σου τον Ντίβατς, τον Σάλε, τον Σάβιτς, τον Πάσπαλι και τον Ντανίλοβιτς. Αυτόματα, έχεις έναν ανταγωνιστή λιγότερο για τα μετάλλια. Όταν γυρίσαμε, οι ίδιοι που δεν μας ήθελαν ήταν φοβισμένοι! Ήξεραν πως θα μας βρουν και πάλι απέναντί τους. Αυτό είναι όλο».

Πίσω στα της Παρτιζάν. Ποιο περιστατικό θα κουβαλάτε για πάντα στη ψυχή σας από εκείνη την ομάδα;
«Έχουν περάσει πολλά χρόνια, έχω ξεχάσει κάποια πράγματα. Αυτό όμως που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι πως μετά τη νίκη μας, πήγα να αγκαλιάσω τον Ντούσαν Ίβκοβιτς. Ο Ντούντα ήταν εκεί, σε όλο το Final 4. Θυμάμαι επίσης το δείπνο μετά τον τελικό. Εκείνη την χρονιά δεν συμμετείχαν ομάδες από την Κροατία στο πρωτάθλημα της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Έπαιζαν μόνο ομάδες από τη Βοσνία Ερζεγοβίνη, το Μαυροβούνιο, τη Βόρεια Μακεδονία που ήταν ακόμα μέλη της Γιουγκοσλαβίας. Ακολουθούσε, λοιπόν ένα παιχνίδι κόντρα στην Σλομπόντα από την Τούζλα της Βοσνίας. Ήμασταν στο τραπέζι, υπήρχε ησυχία και ο Ίβο Νάκιτς έριξε ένα ποτήρι νερό στο πάτωμα κατά λάθος. Ο προφέσορ Νίκολιτς τρελάθηκε! Άρχισε να μας κατσαδιάζει: "Τι κάνετε; Δεν είναι σωστό! Έχουμε παιχνίδι σε λίγες μέρες! Πρέπει να είστε συγκεντρωμένοι. Σε 5 μέρες παίζουμε με την Σλομπόντα"! Και όλα αυτά ενώ ήμασταν πρωταθλητές Ευρώπης.. Αυτός ήταν ο προφέσορ. Ήταν τεράστιο προνόμιο να τον έχεις μαζί σου. Μετά από τον τελικό με την Μπανταλόνα, ήμασταν στο ξενοδοχείο. Η διασκέδασή μας ήταν να κατεβούμε σε αυτό το… κάτι σαν night club για να πιούμε μια κόκα-κόλα. Μετά γυρίσαμε στα δωμάτιά μας. Ήμασταν τόσο νέοι και δεν ξέραμε να πανηγυρίζουμε! Μετά μάθαμε να πανηγυρίζουμε…».

Πώς ζήσατε τα τελευταία δευτερόλεπτα του τελικού με την Μπανταλόνα, πριν η μπάλα φύγει από τα χέρια του Τζόρτζεβιτς;
«Εκείνη την ώρα δεν σκέφτεσαι τίποτα. Δεν ήμουν στο παρκέ στο φινάλε. Ήμουν στον πάγκο, είχα αποβληθεί με πέντε φάουλ. Ένα λεπτό πριν από το τέλος, μου έδωσαν το πέμπτο φάουλ μου. Ίσως ήταν καλύτερα! Αν ήμασταν και οι δυο στο παρκέ, μπορεί να έπαιρνα εγώ το τρίποντο αντί για τον Τζόρτζεβιτς και να αστοχούσα! Αυτή ήταν η μοίρα μας. Ήταν μια κατάσταση που σχεδίασε εκείνος που βρίσκεται εκεί ψηλά και τελικά, σημάδεψε τις ζωές μας. Το είχα πει στον Σίλομπαντ… Δεν υπήρχε περίπτωση να χάσουμε τον τελικό. Δεν ξέρω γιατί αλλά ήμουν σίγουρος. Έτσι ένιωσα. Έβλεπα τον Τζόρτζεβιτς να κατεβάζει την μπάλα και ήμουν σίγουρος πως δεν θα την δώσει σε κανέναν. Βασικά, όλοι το ήξεραν. Ακόμα και οι Ισπανοί. Γνώριζαν και οι ίδιοι πως στο φινάλε η μπάλα θα πήγαινε σε εμένα ή τον Τζόρτζεβιτς. Από τη στιγμή που δεν έπαιζα, θα το έπαιρνε ο Σάσα. Όλοι το ήξεραν. Όλοι ήξεραν τι θα συμβεί».

Εκείνη την χρονιά η Παρτιζάν ξεσπιτώθηκε, δίνοντας τους εντός έδρας αγώνες της στον Δήμο της Φουενλμπράδα, στην Ισπανία… Πως ζήσατε αυτή τη διαδικασία;
«Αν δεν είχαμε το εμπάργκο, πιθανότατα δεν θα έβλεπα την Ισπανία εκείνη την χρονιά! Το βλέπω από αυτή την άποψη. Κάναμε προπονήσεις στην Φουενλαμπράδα όμως κοιμόμασταν στη Μαδρίτη που είναι πολύ κοντά. Για μένα ήταν ωραίο να βλέπω τη Μαδρίτη κάθε δυο εβδομάδες. Για κάποιους άλλους ήταν δύσκολο. Για παράδειγμα ο Ίβο Νάκιτς που είναι Κροάτης. Ήταν πολύ δύσκολο λόγω της κατάστασης. Είναι 3-4 χρόνια μεγαλύτερος μου και δεν το έβλεπε όπως εγώ. Για εμένα, τον Στεβάνοβιτς και τον Λόντσαρ ήταν αλλιώς. Αν δεν ήταν το εμπάργκο, δεν θα είχαμε την ευκαιρία να μείνουμε τόσο καιρό στη Μαδρίτη, να δούμε και να γνωρίσουμε την πόλη. Όταν είσαι νέος, είσαι ηλίθιος (γέλια). Δεν έχεις έγνοιες, δεν σκέφτεσαι πολύ».

Τι σημαίνει για εσάς αυτό το τρόπαιο πίσω στη βιτρίνα;
«Είναι το πιο άσχημο τρόπαιο στο Κύπελλο Πρωταθλητριών! Το επόμενο ήταν πιο ωραίο, εκείνο το κλασικό, με το δίχτυ γύρω γύρω σαν βάση. Είναι, λοιπόν το πιο άσχημο αλλά και το πιο αγαπησιάρικο της ζωής μου! Κέρδισα επίσης το ευρωπαϊκό με την Κίντερ Μπολόνια αλλά αυτό ήταν κάτι διαφορετικό. Έζησα κι άλλες όμορφες στιγμές αλλά το Κύπελλο με την Παρτιζάν θα είναι πάντα το πιο ξεχωριστό. Λόγω του εμπάργκο, λόγω του ότι ήμασταν νέοι και το κερδίσαμε με τον τρόπο που το κερδίσαμε με εκείνο το τρίποντο. Πολλά πράγματα κάνουν αυτό το Κύπελλο να είναι βαθιά μέσα στην καρδιά μου».

Και πώς θυμάστε εκείνες τις στιγμές, βλέποντας ξανά τις φωτογραφίες και τον Τζόρτζεβιτς στον αέρα να σουτάρει το τρίποντο;
«Εκείνη η περίοδος ήταν το πιο ειλικρινές και πιο αθώο πράγμα της μπασκετικής ζωής μου. Πλέον οι μικρές λεπτομέρειες ξεγλιστρούν από το μυαλό αλλά βλέπω όλα εκείνα τα περιστατικά σαν ένα κομμάτι. Όπως σου είπα, είναι το πιο άσχημο Κύπελλο αλλά το αγαπώ πολύ για εκείνες τις λεπτομέρειες. Ήμασταν παιδιά… Ήμασταν νέοι και καλοί φίλοι, δουλέψαμε στη ζωή μας και ποτέ δεν νιώσαμε κούραση. Αν είσαι κουρασμένος στα 22 σου, τι θα κάνεις στα 30 σου; Θα πεθάνεις; Έτσι το βλέπω».